شیما

روز اول با ماممانش اومده بود کارخونه برای استخدام ،چهارمین یا پنچمین نفری بود که میرفتم برای مصاحبه،از هیچ کدوم از دخترای قبلی خوشم نیومده بود،همشون یا لوس بودند یا افاده ای .
یادم نیست توی مصاحبه چی پرسیدم و چی جواب داد ،اصلا قیافه اش هم درست و حسابی ندیدم،فقط یه چیزی توی چشماش دیدم ،یه جور مظلومیت ،میخندید ولی چشماش غم داشت. ،درک چنین حسی برام سخت نبود،چنین حسی برام اصلا غریبه نبود.وقتی رفت بدون هیچ فکری فرم رو دادم به منشی گفتم همینو میخام.فردای اون روز شیما اولین روز کاریش رو شروع کرد. تا چند روز اول اصلا به چشمم نمیومد جواب سلامش هم زورکی میدادم.ولی فقط چند روز بیشتر نگذشته بود.
از دور چشمم به دختری افتاد بی اراده چشمام روش قفل شد ،قد بلند، ترکه ای ،چشمای زیبا که مداد سیاه دورش جلوه ای صد برابر بهش داده و یه دسته موی چتری که ریخته بود روی صورتش،از کنارم رد شد با یه لبخند گفت خسته نباشید.چیزی توی دلم لرزید سریع به عقب برگشتم و با چشمام شیما رو بدرقه کردم ،تازه شیما رو دیدم.توی محل کاره من یه دوجین دختر هست که به صورت تابلوئی آمار میدند ولی از هیچ کدومشون خوشم نمیاد،ولی این چیز دیگه ای بود،وقتی از کنارم رد شد حسش کردم با تمام وجودم حسش کردم
بعد اون روز چندین بار با بهانه های مختلف سر حرف رو باهاش باز میکردم،شاید از لای حرفاش دنبال چیزی میگشتم که حسمو خراب کنه دیگه ازش خوش نیاد،آخه دوست داشتن شیما سه تا خط قرمز منو رد میکرد.اول که سنش ،که حدود هفت ،هشت سال از من کوچکتره، دوم دوستی با یکی از پرسنل و آخر چیزی که همیشه روش حساس بودم شیما بچه پایین شهر بود.
بعد از کلی کش و قوس جلوی دلمو نتونستم بگیرم ،شماره بهش دادم.
خندهاش بهم انرژی میده منو میبره زمانی که هم سن خودش بودم سال اول دانشگاه ،شمال ،عشقای آتیشی ،لباش منو میبره به کوچه های تاریک آمل،منو میبره روزایی که حسرت یه لحظه اش روی دلم مونده عاشق این شدم که چتری هاشو کنار بزنم وازش لب بگیرم ،بهم گفت در کنار من احساس آرامش میکنه و چقدر خوشحاله که کار پیدا کرده ،با این حرفش انگار دنیا رو بهم دادند،خوشحالم تونستم ذره ای از غمت کم کنم ،شیما غم داره ،غم دلش هم بزرگه ،راز های خودشو داره که خیلی سعی داره مخفی کنه من هم بهش احترام میذارم.

عادت ماهانه

مدتی از حضورم توی کارخونه میگذره ،کم کم دارم جا میفتم هم بچه ها با اخلاق های من آشنا شدند من هم تا حدی اوضاع دستم اومده،ولی بازم هر از چند گاهی باید یه مقدار قاطی بازی در بیارم چند نفری بشونم سر جاشون.انصافا مدیریت یه سری دختر جون اونم توسط یه پسر جون اونم از نوع مجرد سخت تر از اونی بود که فکر میکردم.
بیشتر سعی هم اینه که طوری رفتار کنم که پشت سرم حرف حدیث نباشه . روزی چند بار به بهانه های مختلف لفظ شما مثل خواهر های من هستید را تکرار میکنم،تا مبدا کسی فکر خیالی کنه ولی فکر کنم هیچ اثری نداره اون طور که شایعه ها به گوش من رسیده من با نصف دخترای کارخونه رابطه دارم و البته خودم هم خبر ندارم میگن با یکی دو تاشون تا پای سفره عقدم رفتم!!!!!!!!
البته منشا این شایعات ذهن خیال باف یه سری دختره تا بهشون میگی سلام و یه لبخند میزنی میرن توی هپروت.دقت کردم این چند وقت با هرکی یه ذره سلام علیک گرم کردم از فرداش با آرایش غلیظ سر کار اومده.درک این طور جایی برای پسری مثل من که یه عمر با دخترا راحت برخورد کرده یه مقدار سنگینه.شایعه را باید از این گوش شنید و از اون گوش در کرد ولی توی کارخونه اگر این حرف ها را توی نطفه خفه نکنی بعدا به عنوان یه حقیقت مسلم برای همه پذیرفته میشه واگر هم به گوش مدیر عامل برسه که میرسه دیگه وا ویلا.
این چند وقت مدیر عاملمون با کنایه حرف میزنه،اون روز میگه مهندس اگر از یه دختر خوشت اومد بیا پول کافی شاپتم میدم فقط تو کارخونه تابلو بازی در نیار.حالا من بدبختم حاج و واج موندم آش نخورده و دهن سوخته.به خاطر همین تصمیم گرفتم عوامل شایعه ساز شناسایی و سرکوب کنم.خانم «ن» یه دختر به معنی واقعی کلمه وزه و خبر چین بود که مدتی بود دنبال بهانه میگشتم تا نسخشو بپیچم تا این که چند روز پیش دخترا رو جمع کردم تا در مورد یه سری مسائل انظباطی براشون حرف بزنم.خانم «ن» هفته پیش زنگ زده بود گفته بود من امروز مریضم اگر میشه میشه برام مرخصی رد کن منم گفتم نه نمیشه و غیبت میخوری. از همون جا کینه به دلش مونده بود زهرشو خالی کنه.هنوز حرفام تموم نشده بود که پرید وسط حرفم و گفت بچه ها از مدیریت شما ناراضیند ولی جرات نمیکنند بگند منم گفتم انتقادی اگر هست جلوی روم اگر بگید خوشحالم میشم و چند بار تکرار کردم میدونستم که اصلا چنین قضیه ای صحت نداره،تا اینکه خودش شروع کرد به حرف زدن،حرف که چه عرض کنم…..
گفت شما شرایط ما رو درک نمیکنید و سر مرخصی با ما کنار نمیاید ،گفتم چه شرایطی
گفت: نمیدونم میدونید یا نه ما دخترا ماهی یه دفعه پریود میشیم(حالا شما تجسم کن چهل پنچاه تا دختر جون روبروی من نشستن،منم یدفعه رنگم پرید،دوست داشتم زمین دهن باز کنه)حال بعضی هامونم خیلی بد میشه مثلا خودم ،مثلا خانم … که یهو پریدم وسط حرفش گفتم خوب نمیخاد بیشتر بگی ،که البته حرفاش با اعتراض خود دخترا هم همرا بود.
من فقط مونده بودم چه عکس العملی نشون بدم.هر طوری بود سر و ته حرف جمع کردم و جلسه رو تموم کردم.
فردا صبح وقتی رسیدم کارخونه اولین کاری که کردم این بود که خانم»ن» اخراج کردم،تا درس عبرتی بشه برای تمام خاله زنک ها و حرف مفت زن های کارخونه

جای آمپول

یک ماهی بود که بیکار شده بودم،روز آخر توی شرکت دیگه تحمل مزخرفات مدیر عامل نداشتم رفتم وسایلمو جمع کردم و کلید اتاق پرت کردم طرفش یه بادی هم توی سینه انداختم و گفتم به خاطر 10 میلیون حقوق هم نمیذارم اینجوری باهام حرف بزنی.
دوست آشنا سرزنش کردند که توی این اوضاع کار عجب خبطی کردی ولی من همچنان مصر بودم که شخصیت مهمتر از پوله(بماند که بعد از دو هفته به غلط کردن افتادم ولی به روم نمی اوردم).
ولی خوشبختانه یک کار بهتر بعد یک ماه توی «کارخونه» پیدا کردم.
کارخونه یه جایی که 80% دخترند و توی قسمت من ،فقط من پسرم.
خوبی این کار اینه که من مدیر بخشی از کارخونه شدم که تمام پرسنل دخترای جونند.اولش شاید برام جذابیت داشت ولی الان مدیریت چهل پنجاه تا دختر تقریبا برام تبدیل به کابوس شده.
دخترا برای رسیدن به اهدافشون از هیچ کاری فرو گذار نیستند.از قبیل: چشم و ابرو ،بغض و گریه، لوس کردن،و البته بحث شیرین لاس زدن.
طرف غیبت کرده با اخم رفتم سراغش میگم دیروز کجا بوده بعد کلی ناز و اطوار میگه دیروز بد جوری مریض شدم بیمارستان بودم ،گفتم دختر دروغ نگو خلاصه از ما و اصرار و از اون انکار،تا فصل الخطاب فرمودند باور نمیکنید میخای جای آمپولمو نشون بدم!!
منم با تمام پرویی از خجالت سرمو انداختم پایین گفتم بفرمایید سر کارتون.
داستان عاشقانه ای که روح ما هم از اون خبر نداره هر از چند گاهی از زبون این و اون میشنویم هم جای خود.
تمام سعی ام اینه که اصلا رو ندم و خیلی سر و سنگین باشم ولی از از هر روزنه ای برای سوء استفاده بهره میبرند.
اینا فقط بخش کوچیکی از دردسر های منه.قصد دارم در مورد اتفاقات توی کارخونه بیشتر بنویسم اتفاقایی که هر کدام یه جور فیلمه.

عروسی بد موقع

یه دوست صمیمی دارم که حدود 10 ،12 سالی هست با هم رفیقیم.حدود چهار سال پیش با یک دختر رفیق شد ،از اونجایی که این رفیق ما انسان کاملا منطقی و آرومی هست(افعال معکوس)خانواده دختره به شدت با ازدواج اینا مخالفت میکردند،مامان رفیقم برای اینکه کم نیاره بیشتر به طبل مخالفت میکوبید ،خلاصه این شد بعد از یک کش و قوس و شر و آجان و آجان کشی این دو گل نو شکفته دست به دست هم از منزل فرار کردند. حدود دو ماهی هم ماجرا به طول کشید،توی این مدت هم این بیچاره ها آواره خیابون و خونه این رفیق و اون رفیق بودند.آخر سر هم یکی از دوستان به این ها پیشنهاد داد برن از دادگاه مجوز ازدواج بگیرند.
اینا هم رفتند خیلی شیک از دادگاه با یه مقدار دوندگی اجازه ازدواج گرفتند.
خانواده ها وقتی فهمیدند، به خاطر این که ضایع نشند یه مقدار مواضع نرم کردن و مهربانانه تر برخورد کردند،ولی باز هم کدورت و کینه بین دو خانواده موج میزد،پدر عروس هم به خاطر اینکه وجه خودشو حفظ کنه خودش رفت محضر و اجازه ازدواج داد گرچه با حکم دادگاه بدون اجازه پدر دختر هم میتونستند عقد کنند.
بعد عقد نمیدونم رفیق ما با خودش چی فکر دست دختر گرفت برد پیش مامان باباش زندگی کنند،یه مادر خاله زنک و سنتی به علاوه یه خواهر شوهر بدتر از مادر همراه با یک عروس با سابقه نه چندان درخشان از خون به جگر کردن مادر شوهر،ترکیب اینا از بمب اتم هم میتونه خطرناک تر باشه.
بابای داماد که بعد از مدتی دید نخیر با این وضع نمیشه آخر تسلیم شد و یک خونه براشون اجاره کرد .گفت برید.خانواده عروس هم به خاطر این که تلافی کرده باشند یه دونه بشقاب نعلبکی هم به عنوان جهاز ندادن .
نیجیه این شد حدود 7و8 ماه روی یه تیکه فرش کوچیک با یه دست لاف تشک زندگی میکردند. حالا بعد از تقریبا یک سال زندگی مشترک خانواده عروس کوتاه اومده جهاز داده و پدر داماد سالن برای عروسی کرایه کرده که یه جشنی بگیرند جلو فک فامیل آبرو داری کنند.
حالا بدبختی من این که بعد از این همه ماجرا درست زمانی دارند عروسی میگیرند که بنده یه دو ماهی هست بیکار شدم از نظر مالی به شدت در مضیغه هستم.
آخرین باری که کت شلوار پوشیدم خیلی وقت پیش بود که الان دیگه اونم اندازم نیست کلا اصلا با کت شلوارم حال نمیکنم اگر این عروسی هم ساقدوش نبودم نمیپوشیدم.
حالا غیر پول کت شلوار که ماشاا.. کم هم نیست. به عنوان دوست صمیمی داماد خلاصه باید حسابی سنگ تموم هم بذارم،حالا عزا گرفتم چه کنم

حس عجیب

نمیخام توی خوشحالی مردم سوسه بیام و بدبین باشم باور کنید منم خیلی خوشحالم دیشب توی خیابان منم مثل خیلی ها خوشحال بودم،جاتون خالی بعد سه سال چه حالی داد،بعد سه سال از ته دل اسم اون درخت در حصر، اون مرد بزرگ «میر حسین» فریاد زدم.
ولی هرچی میخام از ته دل خوشحال باشم نمیشه.نمیدونم اون حداقل چیزایی که ما میخایم برای یک زندگی راحت و آزاد چقدرش میتونه از این راه برآورده بشه.
یعنی دیگه زندانی س.ی.ا.س.ی نداریم یعنی دیگه دانشجوی محروم از تحصیل نداریم،یعنی دیگه راحت میشه حرف زد ،یعنی اقتصاد ما قراره از حالت رانتی در بیاد،مهمتر از همه مهمتر حصر آن دو مرد بزرگ خاتمه پیدا میکنه و خیلی چیز های دیگه .
ولی یه حسی بهم میگه نوچ،چشمم آب نمیخوره.
ولی منم امیدم را از دست نمیدم منتظر میمونم تا آینده همه چیز معلوم خواهد شد.

بین بد و بدتر

یک ببر وحشی که توی طبیعت تقریبا یک شکارچی رام نشدنی به نظر میاد چی میشه که تبدیل به یک گربه دست آموز برای نمایش عموم توی سیرک میشه؟
ملق میزنه ،از حلقه آتیش رد میشه و…..
تنها راهی که تعلیم دهنده برای رام کردن حیوان وحشی داره مواجه کردن ببر با دو گزینه است: بد و بدتر،یک دست مربی شلاق و یک دست دیگر آن مقدار اندکی غذا،ببر از همان ابتدا کم کم یاد میگره یا باید تن به بازی بدهد و جایزه بگیره یا منتظر بدتر شدن شرایط باشه،یا از حلقه آتش رد میشی به احتمال پنجاه پنجاه اتفاقی نمی افته،یا سرجات بی حرکت می ایستی و صد در صد تنبیه میشی.در آخر اونی که تشویق میشه مربیه نه ببر،و هیچ وقت جایزه اش از همون یک کفه دست گوشت بیشتر نمی شود.
بنده خدا تقصیر هم نداره،حیوانه دیگه،چمیدونه عزت و حرمت نفس یعنی چی،چه میدنه غرور یعنی چی، زبون هم نداره جلوی تعلیم دهنده وایسته بگه این بازی مسخره چیه،من به قاعده بازی تو تن نمیدم،خودم میخام به قاعده خودم زندگی کنم،فکر میکنه همیشه از ازل تا ابد قاعده همینه خوب بیچاره تقصیر نداره ما آدم ها فقط این چیز ها رو میفهمیم،ما آدم ها میفهمیم که همیشه گزینه ای دیگه ای هم هست ،ما آدم ها میفهمیم که تن به بازی شلاق به دست ندیم ،
ما آدم ها میفهمیم باید با گزینه های خودمون بازی کنیم و خودمون از بازی لذت ببریم،اون ببر بیچاره عقلش نمیرسه که این حرف ها یعنی چی.
ما آدم ها میفهمیم.
می فهمیم دیگه آره؟؟؟؟؟؟

شیرین همچون زهر

امروز نزدیک غروب آماده شدم برم باشگاه طبق معمول یه مسیری را پیاده میرم ،نزدیک خیابان اصلی که شدم دیدم ترافیکه،کم کم که جلو رفتم دیدم بله،برادرای عزیز ایست بازرسی زدن کل خیابان را بستن یک لاین را باز گذاشتند این ور اونور خیابان با کلاشینکف ایستادند یه وانت اورده بودند پشتش یه بلندگو بود دقیقا شبیه همون هایی که توی فیلم جنگی ها نشون میدن ،یه مداحی یا نمیدونم مولودی هم گذاشته بودند ،قاعدتا باید مولودی بود آخه امروز تولد امام علی بود ،اصولا من از بچگی فرق این دوتا را نمی فهمیدم ،خیلی شبیه هم هستند.به بعضی ماشین ها گیر میدادند و البته تا اینجا تقریبا صحنه معمول بود که خیلی وقته که دیگه عادی شده،البته دستشون درد نکنه برای ما زحمت میکشند،همین جا ،جا داره از زحماتشون تشکر کنم که ما را از شر ارذل و اوباش نجات میدند،چیزی که باعث تعجب من شده بود یک سینی پر از شیرینی بود که به مردم تعارف میکردند ،تفنگ و باتوم و… برداشته بودند ،ترافیک درست کرده بودند بعد شیرینی پخش میکردند ،منم دنبال یه جای نوک تیز میگشتم با سر برم توش.
در آخر بگم با این بی خیالی ما و دلسوزی برادرا خدا فقط به دادمون برسه،باور کنید تازه روزه خوشمونه

خودت باشی میگن پخمه هستی

خودت باشی میگن پخمه هستی.
این جمله ای بود که دوستم زمانی که سعی داشت به من راه و چاه نگه داشتن رابطه جدیدم را با یک دختر یاد بده، میگفت.
یه جورایی داشت به من یاد میداد شخصیت سازی کنم ،خودمونی بخام بگم می گفت دروغ بگو کلاس داره،گفتم فلانی من زیاد دروغ گفتن بلدنیستمااگر هم بگم تابلو میشم،گفت خب اسکلی.
البته این معلم اخلاق بیشتر تاکید روی مسائل مادی داشت.راست هم میگفت چند تا از دوست های دروبر خودم دیدم که با خالی بندی فضایی ،دخترا را مجذوب خودشون میکنند.یکی از بچه ها یک عکس با دستگاه DJ قرضی توی فیسبوک انداخته بود که مثلا من DJام،نمیدونید چه مخ هایی با همون چند تا عکس کذایی زده بود.
معلم اخلاق میگفت میدونند دروغ میگی ولی باز هم خوششون میاد.
لطفا سریع موضع گیری نکنیدکه نه بابا چه ربطی داره،که تجربه شخصی بنده و خیلی از اطرافیانم همین را به من ثابت کرده است.
موقع خرید لباس هر قیمتی که فروشنده بگه ،شما با خودت فکر میکنی کلی کشیده روش،پس خودت اول توی ذهنت یک تخفیفی قائل میشی ،حالا اگر فروشنده قیمت واقعی را بگه عمرا اگر کسی باور کند.
حالا اگر خودت باشی ، فکر میکنندکه چقدر دروغ گفتی تازه شدی این که میگی،پس اوسکلی.
بزگترین ضعف من توی رابطه با دخترا راست گویمه.
معیار های امروز برای قضاوتت دیگه مثل قبل نیست،توانایی شما در ظاهر سازیه که به شما یک شخصیت مقبول از نظر اجتماعی میده،حتی اگر بدونند داری غلو میکنی .
به خدا آدم میشناسم مادرش لنگ پول داروهای سرطانه ولی خرج دک و پوزش کمر میشکونه.
وقتی رابطه های احساسی ما با دروغ شروع میشه حساب بقیه کار را میتونی بکنی.
همین میشه که میبینیم،جامعه ای دروغ زده تا خرخره.
«کوروش کبیر» میگه خداوند از این سرزمین دروغ و خشکسالی را دور نگه دارد،خدا را شکر که الان هردوشون را داریم.
از بزرگ ترها که میپرسیم میگن به خدا اگر قدیم ها این جوری بود،نمیدونم راست میگن یا این که دروغ گویی از همون نسل قدیم به ما ارث رسیده ولی خدایی این فیلم قدیمی ها را که نگاه میکنی لوتی گری و مردونگی پای ثابت همشون بوده.
نمیدونم چی شد که این طور شد،نمیدونم چی شد تمام معیار های خوب اخلاقی یک جامعه به تاراج رفت،نمیدونم چی شد چی شد برای ما دیگر خط قرمزی وجود ندارد،
نمیدونم این راهی که ما داریم میریم به کجا ختم میشه……..؟؟؟

The Dark Knight Rises

این فیلم را همین چند روزه دیدم خیلی باهاش حال کردم،خیلی بیشتر از قسمت قبلیش،تاثیری گذاری این فیلم برای من از جهت این بود که صرفا یه فیلم تخیلی نبود(حداقل برای ما ایرانی ها) جدا از تمام صحنه های اکشن و جلوه های ویژه فیلم ،بخشی از تخیل تراوش شده از ذهن آقای نویسنده برای ما عین زندگی بوده ،چیزی بوده که با پوست و خون احساس کردیم،یعنی شما فکر کن یه ور دنیا با تخیل یکی میرن سینما تخمه میخورن ،یه ور دیگه اون فیلم را زندگی میکنند،فقط امیدوارم ته فیلم ماهم یه batman پیدا بشه یا شایدم به قول خود batman نقاب میزنم چون میخام نماد باشه یعنی بگم هر کسی میتونه یه batman باشه .
این جمله برای خودم این معنی میده هر کسی میتونه روی سرنوشت جامعه و شهرش تاثیر گذار باشه،فقط کافیه احساس مسئولیت داشته باشی
دوست دارم این فیلم را حتما ببینید ،بعد خودتون ببینید کجای توهم نویسنده برای ما خاطرست،

بادا باد هر چه پیش آید خوش آید

یه سفره هفت سین میچینیم ،خانواده همه دورش میشنینیم ،مامان و آبجی مثل همیشه نهایت سلیقه را خرج کردند تا هفت سین قشنگ از آب در بیاد ،کم کم داریم به لحظه سال تحویل نزدیک میشیم همه یه جورایی ساکت کنار سفره هفت سین نشستند ،مامان داره قرآن میخونه بابا و آبجی هم داره زیر لب دعا میکنند تنها منم که با افکارم دارم شیطنت میکنم حواسم به بازی ماهی قرمز های توی سفره است ،منتظرم این لحظه سکوت سریعتر بگذره،از بچگی هم زیاد با این حرکت ها حال نمیکردم،چند دقیقه ای به سال تحویل مونده یهو جرقه ای به ذهنم میزنه،با خودم میگم یک بارم شده بیا مثل بچه آدم دعا کن و جو مثبت برای سال جدید بده،توی ذهن خودم شروع میکنم با خدا حرف زدن :خدایا کمکم کن امسال سال خوبی داشته باشم درسم تموم بشه سال خوبی برای من و همه جوان های مملکتم باشه کلا ساله خوبی برای ایرانم باشه،مطمئنم امسال سال خوبیه(با تاکید زیاد).
این افکار لحظاتی قبل از تحویل سال 88 به ذهنم خطور می کرد.
هنوز که هنوز میگم غلط کردم کاشکی هیچ وقت دعا نمیکردم، به ما جو مثبت نیومده،همان سال هیچی که خوب نشد ،مسیر زندگی من و خانواده ام و خیلی ها مثل ما برای همیشه عوض شد.
نمیدونستم که سال دیگه نزدیک عید 89 خیلی از چیز هامو از دست دادم ،عشقی که از ترس بودن با یکی مثل من، بهم پشت میکنه ،داغ ادامه تحصیل برای همیشه روی دلم میمونه ،مادری که همین چند وقت نبودنم ده سال پیرش کرده،نزدیک سال 89 هست به عقب که نگاه میکنم میبینم یه سال با بوی خون و کتک و گریه برام گذشت،میگم عیبی نداره امسال اون سال خوبی بود که منتظرش بودم ،ولی نشد تازه اول ماجرا بود برای من.
تازه دارم میفهم یکی مثل من توی این مملکت اضافیه ،یه جور وصله ناجور میان این همه آدم تطبیق پذیر با هر شرایطی،یکی از دوست هام بهم گفت گوشت قربانی نباش ،حرفش تا مغز استخوانم فرو رفت،ولی به این نتیجه رسیدم گوشت قربانی بودن بهتر از کرم خاکی بودنه ،بهتر از توی خاک بدون دست و پا زیر پا ها تقلا کردنه.
این چهار سال هر سالش برای من بدتر از قبل بوده،دیگه خیلی وقته از ته دل خندیدن را یادم رفته
حالا دیگه با خودم عهد کردم جو مثبت عمرا ندم ،میگم امسالم بادا باد هر چی شد ،